ميني شعر هرکسی او را به زخمی تازه مهمان می‌کند درد بی درمان

کارواش خانگی اصل
دستگاه طراحی ناخن هالیوود نایل

رفته است خودش را بیاورد
هشتاد و چهار چاق و سفیدش را
از میان خمیازه و دود و مه
پرنده ای که از آیینه ی ماشین می ترسد
پرنده ای که یادش رفته بود حواصیل است
بعد از آن تصادف مهیب در جاده ی شمال

مثل گیسویی که باد آن را پریشان می‌کند
هر دلی را روزگاری عشق ویران می‌کند

ناگهان می‌آید و در سینه می‌لرزد دلم
هرچه جز یاد تو را با خاک یکسان می‌کند

با من از این هم دلت بی‌اعتناتر خواست، باش!
موج را برخورد صخره کِی پشیمان می‌کند؟

مثل مادر، عاشق از روز ازل حسرت‌کِش است
هرکسی او را به زخمی تازه مهمان می‌کند

اشک می‌فهمد غم افتاده‌ای مثل مرا
چشم تو از این خیانت‌ها فراوان می‌کند

عاشقان در زندگی دنبال مرهم نیستند
درد بی‌درمان‌شان را مرگ درمان می‌کند

ذره بین

به دست خود درختی تئوریک می نشانم
از ق
لمه ی یک زن
درختی که رفتار تو را داشته باشد
مثل تو که فقط یک دامن سفید کلوش می پوشی و
تنها با چند کلمه
فرم زیبایی را تکمیل می منی
از دست توصیف بی شرمانه ی تو پناه برده ام به نظریه ی درخت
درخت پرتی در سوم یا چهارم ابتدایی
و تو از این فاصله هم سنگ پرت می کنی
به گربه ی سیاهی که از تئوری بالا رفته است
و حواس گنجشک های معنا را پرانده است
از متن درخت